هدف: هدف تحقیق حاضر شناسایی و اولویت بندی مولفه های برندسازی ملی ورزشی ایران بود. روش‌شناسی: این پژوهش از نظر هدف تحقیق جزء تحقیقات کاربردی بود که یک پژوهش آمیخته است که در دو مرحله انجام شد. ابتدا توسط نظریه داده بنیاد و رویکرد گلیزر به شناسایی شاخصه-های کشور در برندسازی ملی ورزش پرداخته شد و در مرحله بعدی با روش دیمتل فازی اولویت-بندی عوامل انجام شد. جامعه آماری این تحقیق شامل اساتید مدیریت ورزشی، مدیریت بازاریابی ورزشی، متخصصان حوزه برندسازی، صاحب نظران و کارشناسان در حوزه دیپلماسی عمومی و ورزشی، متخصصان در حیطه گردشگری عمومی و ورزشی، اصحاب رسانه، جامعه شناسان ورزشی و روان شناسان ورزشی بود. روش نمونه گیری به صورت هدفمند بود. در مجموع 21 مصاحبه به صورت سوالات باز و عمیق انجام شد تا داده ها به اشباع نظری رسیدند. در بخش دیمیتل فازی، 9 نفر از خبرگان به پرسشنامه ماتریسی پاسخ دادند. یافته‌ها: یافته های تحقیق نشان داد که در مجموع 86 شاخص در برندسازی ملی ورزش کشور وجود دارد که در 10 مفهوم دسته بندی می شود. همچنین یافته های آزمون دیمتل فازی نشان داد که از بین 10 مفهوم شناسایی شده، به ترتیب اولویت پنج شاخص موفقیت بین المللی ورزشی، تبلیغات، سیاست خارجی و دیپلماسی ورزشی، گردشگری و دارایی ذاتی و تصویر برند در دسته شاخص های اثرگذار و پنج شاخص شرکت های معتبر ورزشی، کیفیت لیگ های ورزشی، سیاست-گذاری فرهنگی ورزشی، تکنولوژی و فنآوری اطلاعات و فعالیت های خیرخواهانه و مسئولیت اجتماهی در دسته شاخص های اثر پذیر قرار دارند. نتیجه‌گیری: به طور کلی نتیجه گیری شد که کشور ایران دارای شاخصه های بارزی در زمینه برندسازی ملی ورزش است که با توجه به ذاتی بودن بیشتر این شاخص ها، کشور در وضعیت مناسبی برای برندسازی ملی ورزش کشور قرار دارد

کلمات کلیدی