چکیده آلبر کامو قائل به پوچی و بی معنایی است و آن را لازمه شروعی جدید می داند. از دیدگاه او، مقابله ذهن محدود بشری با جهان ناشناخته و گاه غیرعقلانی، مسئله پوچی را پدید می آورد. تنها راه طغیان علیه پوچی بنیادین هستی رسیدن به آزادی و خودآگاهی با گذر از مسیر همین پوچی است. این گذار دو نوع سوژه را شامل می شود: پوچ گرای منفعل و پوچ گرای فعال. هدف پژوهش حاضر بررسی مفهوم انسان طاغی در فلسفه کامو و چگونگی نمود آن در نمایشنامه های بکت است. از این رو، دو نمایشنامه در انتظار گودو و دست آخر انتخاب و از نظرگاه طغیان کامویی بررسی شده اند. یافته ها نشان دهنده خوانش جدیدی از انسان طاغی در این دو اثر است. شخصیت های این دو آثار برخلاف فلسفه کامو، نه تنها توان خودکشی ندارند بلکه برای خلق معنا در ادامه زندگی خویش دست به اقدامی نمی زنند. آن ها به نوعی اختگی در کلام و ارتباط با دیگری مبتلا شده اند و با تعریفی که کامو از پوچی ارائه می دهد در تضادند. آن ها تمام فرضیات فلسفی کامو درباره پوچ گرای فعال را به نقضیه بدل می سازند.

کلمات کلیدی