در این مقاله سعی بر آن است تاابتدا با طرح و فهم مدرنیسم و نگاه سوبژکتیویستی در کانت (به عنوان نماینده ی مدرنیته) در بحث شناخت و سپس گذار آن به پسامدرنیسم و طرح دیدگاه منظرگرایی(پرسپکتیویسم) در نیچه به عنوان یکی از موسسان پست مدرنیسم به این نکته مهم و حائز اهمیت اشاره نماییم که هر دو دیدگاه به لحاظ استفاده از نقش فاعل شناسا در عمل شناخت و دریافت حقیقتدرمسیری هم سو با یکدیگر قرار دارند،هرچند عمل فاعل شناسا در ایده آلیسم عقلگرای کانتی (که بر مبنای یکسان سازی عقل نزد همه انسانها استوار است که این خود، ایده ایی ارسطوییاست) به نظریه شناخت مطلق هم در نقد عقل نظری و هم در نقد عقل عملیمنجر میشود، اما در نیچه از دل همان فاعل شناسا و با نگرش منظرگرایی، به نسبیت و تکثر و پلورالیسم میرسیم. بدین معنی که در فلسفه ی نیچه منظر و خاستگاه اندیشه در هر سوژه، سازنده ی شناخت های متکثر این سوژههاست و مهمترین مصالح تشکیل دهنده ی این منظرها،اراده ی قدرت(خواست قدرت)است که قانون طبیعی و وجودی هر موجود، از جمله فاعل شناسای انسانی است.

کلمات کلیدی