قانون مجازات اسلامی 1392 نسبت به جرایم تعزیری درجات پایین رویکردی آسان گیرانه دارد. شروع به این جرایم مجازات ندارد؛ معاونت در جرم درجه هشت مجازات ندارد؛ این جرایم کیفر تکمیلی ندارند؛ ارتکاب این جرایم به عنوان محکومیت کیفری موثر به شمار نمی آید؛ در مورد این جرایم معافیت از کیفر و تعویق صدور حکم امکان پذیر است؛ ارتکاب جرم تعزیری درجه هشت موجب لغو قرار تعویق صدور حکم، قرار تعلیق مجازات و آزادی مشروط نیست؛ امکان کاربست نظام نیمه آزادی و نظارت الکترونیکی به جای ماندن در زندان و نیز جایگزین های زندان در این جرایم وجود دارد؛ مجازات این جرایم با توبه مجرم ساقط می شود و نیز ارتکاب این جرایم مشمول قواعد تکرار جرم نمی شود. این رویکرد نشان دهنده «سیاست کیفری ارفاقی» قانون مجازات در برابر «جرایم کوچک» است. هر چند اصل این سیاست، رویکردی مطلوب است و نقش موثری در کاهش جمعیت کیفری و پیشبرد اهداف اصلاحی کیفرها دارد، اما نادیده گرفتن نهادهای ارفاقی دیگر، پوشش ندادن برخی از جرایم کم خطر، بیرون کردن تعزیرات منصوص شرعی از دامنه سیاست ارفاقی و بی توجهی به مراقبت پس از زندان، از ایرادات این راهبرد کیفری است . فلسفه رویکرد ارفاقی در جرایم کوچک، تمرکز در برخورد جدی با جرایم شدید است، وگرنه عدم برخورد با جرایم کوچک، موجب ایجاد احساس ناامنی و ترس از جرم شده و زمینه رویکرد تسامح صفر پلیسی، عوام گرایی و برخوردهای مقطعی و گزینشی و نهایتاً شکست رویکرد ارفاقی و بازگشت به کیفر را فراهم می آورد.

کلمات کلیدی