احساس تنهایی، تجربۀ ذهنی ناخوشایندی است که فرد نوعی تهی‌بودن و خلأ درونی را احساس می‌کند. در‌صورت بروز این احساس، نقصی جدی در شبکۀ ارتباطی اجتماعی شخص اتفاق می‌افتد. از دیگر سو، بنابر باور برخی از محققان علوم دینی این مکانیزم روان‌‌شناختی، با ایجاد علقه و پیوند با خداوند، قابل دفع و رفع است؛ و این امر درونیِ پاتالوژیک می‌تواند با پی‌‌جویی و رویارویی جدی با آن، کنترل گردد. پژوهشِ پیش‌‌رو، با روش توصیفی- تطبیقی و با ابزار کتابخانه‌‌ای، نظرات برخی روان‌‌شناسان را بر اساس آموزه‌های قرآن و حدیث، مورد ارزیابی قرار داده و با مقایسۀ تطبیقی، به پی‌‌جویی و چاره‌اندیشی در این‌‌ باره پرداخته است. برابر یافته‌های این نگاره، راهکارهای اجتماعی گروهی از رهیافت‌‌ها هستند که در مقابل فردیت قرار دارند و در چهار گروه (ایجاد نظام‌های حمایتی، فعالیت‌‌های گروهی، ازدواج و اشتغال) توصیف می‌‌شوند. با این بررسی، می‌توان هم‌‌راستا و هم‌جهتی برخی نظرات روان‌‌شناسی و آموزه‌‌های قرآن و حدیث را تأیید نمود و بر عدم تهافت؛ بلکه هم‌‌سویی و مکمّل یکدیگر بودن آن‌‌ها، تأکید ورزید.

کلمات کلیدی