آلیاژهای نیکل- مس به دلیل مقاومت به خوردگی بسیار عالی برای کاربرد در محیط‌های اسیدی و قلیایی مورد توجه هستند. آلیاژ مونل شامل 70 نیکل-30 مس (درصد وزنی) مقاومت به خوردگی مناسبی در محیط‌های دریایی دارد. اگرچه به دلیل قیمت بالا، آلیاژ ریختگی مونل همواره قابلیت کاربرد به‌صورت ماده توده را ندارد. به‌همین دلیل، پوشش‌های آلیاژی نیکل- مس بر روی فولاد ساده کربنی پتانسیل زیادی برای جایگزین کردن آلیاژ مونل دارند. رسوب‌دهی الکتریکی با مزایایی مانند هزینه نسبتاً کم، قابلیت صنعتی‌شدن و توانایی کنترل ترکیب پوشش‌های آلیاژی با تغییر پارامتر‌های فرایند، پرکاربردترین روش برای ایجاد این پوشش‌ها است. مهمترین چالش در رسوب‌دهی الکتریکی پوشش آلیاژی نیکل- مس، فاصله زیاد بین پتانسیل احیا استاندارد این دو فلز است. برای رسوب‌دهی آلیاژی این دو فلز لازم است تا اختلاف پتانسیل آن‌ها به‌گونه‌ای کاهش یابد. بدین منظور، معمولاً از یک عامل کمپلکس‌کننده استفاده می‌شود. تری‌ سدیم سیترات به دلیل سمّیت کمتر و ارزان‌تر بودن بیشترین کاربرد را در این زمینه داشته است. با این‌حال، مهمترین مشکل این حمام ‌ها، ناپایداری و تشکیل رسوب در آن است که باعث شده کاربرد صنعتی این روش با محدودیت مواجه باشد. نسبت غلظت یون‌ها در حمام سیتراتی و pH، مهمترین عوامل تاثیرگذار بر پایداری حمام‌ هستند. مطالعات مختلفی در زمینه رسوب‌دهی الکتریکی پوشش‌های آلیاژی نیکل- مس با تغییر پارامترهای فرایند مانند شدت جریان، اختلاف پتانسیل، دما، زمان و همچنین ویژگی‌های حمام و تاثیر آن بر ویژگی‌های پوشش انجام شده که در این پژوهش به مرور تعدادی از آن‌ها پرداخته شده است تا نحوه پرداختن به چالش‌های موجود شناسایی شود. همچنین، مقاومت به خوردگی بررسی شد.

کلمات کلیدی