بدون تردید، دوران کودکی در سلامت و رشد کودکان و شکل‌گیری شخصیت آنها حائز اهمیت والایی است ، و توجه به نقض حقوق ایشان امری ضروری به نظر می‌رسد و از سوی دیگر کار کودک یکی از مهم‌ترین مصادیق نقض حقوق کودکان شمرده می‌شود. مقاله حاضر به بررسی بدترین اشکال کار کودک در پرتو قوانین جزایی ایران با نگاه تطبیقی به اسناد بین‌المللی می‌پردازد. پژوهش حاضر به این پرسش که در نظام حقوقی ایران چه اقداماتی درزمینه جرم انگاری و مجازات به‌کارگیری کودکان انجام‌شده است به‌عنوان محور اصلی این پژوهش می‌پردازد . با درک این فرض که از مهم‌ترین و ابتدایی‌ترین تلاش‌ها در جهت حذف بدترین اشکال کار کودک از جامعه، تعیین ضمانت اجرا و جرم انگاری به‌کارگیری کودک است. متدولوژی پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و تطبیقی انتخاب‌شده تا ضمن بررسی قوانین و مقررات داخلی به اسناد بین‌المللی به‌ویژه کنوانسیون شماره 182 سازمان بین‌المللی کار اشاره و درکلیت قضیه ؛ وجود عزمی جدی در راستای حذف پدیده کار کودک را در نظام جهانی به نمایش بگذارد. این تحقیق ؛ همچنین درباره نظام حقوقی ایران بر این باور است که مجموع موازین مطرح در این نظام حقوقی توانسته با جرم انگاری به‌کارگیری کودکان همگام و همسو با تلاش‌های بین‌المللی در این زمینه عمل کند، اما به نظر می‌رسد علیرغم تلاش‌های صورت گرفته در حقوق داخلی، در راستای پیشگیری از وقوع چنین جرائمی، نظارت دقیق‌تر بر اجرای قوانین موجود در این زمینه و پیش‌بینی قوانین جدید با ضمانت اجرای شدیدتر لازم و ضروری است .

کلمات کلیدی