مقدمه: اختلال اضطراب اجتماعی با اضطراب شدید از موقعیت های اجتماعی مشخص می شود که احتمال دارد فرد مورد ارزیابی دیگران قرار گیرد. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بافتاری بر مولفه های تنظیم هیجان و نشانه های جسمانی دردناک افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود. روش : طرح پژوهش حاضر مطالعه ی تک آزمودنی A-B بود. جامعه ی آماری شامل همه افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی شهر مشهد در سال 1400 بود که 12 نفر به روش نمونه گیری در دسترس برگزیده شدند. سپس طرحواره درمانی بافتاری طی 16 جلسه 1 ساعته و به صورت هفته ای یکبار اجرا شد. ابزارها شامل پرسشنامه ی تنظیم هیجان گراس و جان (2003) و مقیاس آنالوگ بصری (1921) بود. آزمودنی ها در مرحله خط پایه، جلسات 4، 8، 12 و 16 و پیگیری 3 ماهه به پرسشنامه ها پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از تحلیل دیداری، درصد بهبود، شاخص تغییر پایا و اندازه اثر ناهمپوش استفاده شد. یافته ها: درصد بهبود (>25%)، شاخص تغییر پایا (<96/1) و درصد داده های غیرهمپوش (<75) نشان دهنده تاثیر معنادار درمان در افزایش ارزیابی مجدد همه آزمودنی ها (بجز آزمودنی 12)، کاهش فرونشانی ابراز همه آزمودنی ها، و کاهش نشانه های جسمانی دردناک همه آزمودنی ها (بجز آزمودنی 7) بود. درصد بهبود مرحله پیگیری نشان داد مداخله در افزایش ارزیابی مجدد و کاهش فرونشانی ابراز و نشانه های جسمانی دردناک موثر بوده است. نتیجه گیری: براساس یافته ها، طرحواره درمانی بافتاری با اصلاح ذهنیت ها و تکنیک های موج سوم، در بهبود تنظیم هیجان و کاهش نشانه های جسمانی دردناک موثر بود. لذا می توان طرحواره درمانی بافتاری را به عنوان مداخله ای مناسب برای اختلال اضطراب اجتماعی پیشنهاد نمود.

کلمات کلیدی