هدف پژوهش حاضر بررسی ادراک محیط کلاسی و ادراک محیط خانوادگی دانش آموزان متوسطه به عنوان پیش بینی-کننده های رفتارهای پیشرفت آنها و در نظر گرفتن هیجان‌های تحصیلی در نقش میانجی بود. شرکت کنندگان، دانش‌آموزان دبیرستانی دوره دوم متوسطه در سال تحصیلی 1400-1399 بودند که بر اساس پارامترهای مدل مفهومی مطالعه تعداد 355 نفر از بین سه مدرسه پسرانه (95 نفر) و دو مدرسه دخترانه (260) انتخاب شدند. سپس، آنها در یک رویه یکسان پرسشنامه های ادراک از محیط کلاس فراسر و همکاران، ادراک ازمحیط خانواده گرولنیک و همکاران، هیجان های تحصیلی پکران و انگیزش پیشرفت هرمنس به عنوان شاخصی از رفتار های پیشرفت را تکمیل کردند. به دلیل شیوع کووید-19 و تعطیلی مدارس، پرسشنامه‌ها به فرم الکترونیکی تبدیل و درگروه های درسی مجازی کلاس ها قرار داده شد. نتایج نشان داد که ادراک از محیط کلاس، ادراک از محیط خانواده و هیجان های تحصیلی در رگرسیون‌های جداگانه توانستند رفتاهای پیشرفت را پیش‌بینی ‌کنند. اما، زمانی که این متغیرها همزمان وارد مدل ساختاری با میانجی گری هیجان های تحصیلی شدند ادارک از محیط کلاس و خانواده صرفا از طریق این هیجان ها توانستند رفتارهای پیشرفت را پیش‌‌بینی کنند؛ این نتیجه، حاکی از نقش بارز هیجان های تحصیلی به عنوان میانجی این رابطه است. به نظر می رسد معلمان در سطح کلاس درس و والدین در خانواده باید جو مطلوبی ایجاد کنند تا زمینه ادراکات مطلوبی برای بچه ها شکل بگیرد؛که شکل گیری چنین ادراکاتی به نوبه خود هیجانات مثبتی برای شکل دهی رفتارهای پیشرفت آنها مهیا می سازد.

کلمات کلیدی