\\\"آب\\\"، از پیشینه های دور تا به امروز و حتی فرداها، عنصر حیات بخش، معنویت و جاودانگی بوده و هست. نگره های گونه گونی نسبت به این مقوله پراهمیتِ کره خاکی، وجود داشته و دارد؛ از میان آن ها، منظرگاه شعرا از سرذوق و قریحه خاص شان است که غور در آن، زوایای نهان و زیبایی را، آشکار می کند. در جستاری که از رهگذر تفحص در این عرصه تقدیم می گردد، سعی ام دریافتن و پدیداری نوع نگاه و گاهی دیدگاه مشترکِ دو قله صاحبِ قدرتِ حوزه شعر، نسبت به آب، معطوف می باشد. این دو شخصیت برجسته را، یکی از شعرای سلف، حضرت خداوندگار \\\"مولانا جلال الدین\\\" و دیگر از معاصرین ژرف اندیش، \\\"سهراب سپهری\\\" برگزیده ام. تلاش می کنم، نقش آب را در پنج فرایند متفاوت از دریچه ذوق و دانش این دو شاعر زبان پارسی، واکاوی نمایم. که این پنج محور عبارتند از: - آب، شریان طبیعت: که نگاه تمثیلی این دو شاعر نسبت به آب را بررسی می کند. - عینیت آب: آب از این دو نگرش به مثابه یک موجود متشخص در عرصه طبیعت، وجود و حضور دارد. - کیمیای تضاد: یکی از نقیضین آب، تشنگی است؛ و نیازی که موجود متصف به این صفت را، وا می دارد به آب به عنوان عنصر حیات بخش نگاه کند. - طنازی آب: آب، مظهر زیبایی، لطافت و سرسبزی است؛ آب از منظر دبستان های فکری مختلف، از جمله: نگاه عرفانی، فقهی، انفسی، منطقی و ... در این بخش وارسی می گردد. - دژ آب: آب، ظاهری دارد و باطنی، در ظاهر، نیم نگاهی به نحله فکری وحدت وجود و تجلی آن در آب داشته، سپس؛ به باطن آن شامل:\\\"کف\\\"، \\\"آب\\\" و \\\"آبِ آب\\\" می پردازیم.

کلمات کلیدی