آبزی پروری راه‏حلی پایدار برای پاسخ به افزایش تقاضای پروتئین جانوری و نیز، امنیت غذایی در جهان است و امروزه، جهت توسعه آن، توجه به رویکرد آبزی‏پروری پایدار (از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و محیط‏زیستی) ضروری است. توسعه سامانه‏های نوین آبزی پروری طی سال‏های اخیر گسترش زیادی یافته است و هر کدام از آنها، به نوعی اهداف آبزی‏پروری پایدار را دنبال می‏ کنند. در حقیقت، سامانه‏های نوین آبزی پروری، با به حداکثر رساندن بهره‏‏وری از منابع، کاهش هزینه ها، تولید مناسب از بعد کمی و کیفی و اثرات محیط‏زیستی اندک، حصول آبزی‏پروری پایدار را مقدور می‏سازند. در بین سامانه‏های معرفی شده تا کنون، سامانه‏ های بازگردشی، قفس، آکواپونیک، بیوفلاک و پرورش تلفیقی جز سامانه‏های نویدبخش در تولید آبزیان در جهان شناخته می‏شوند که می‏توانند در ایران نیز توسعه زیادی بیابند. در مطالعه مروری حاضر، علاوه‏بر معرفی و بررسی اهمیت این سامانه‏ها در آبزی پروری پایدار، به فرصت‏های حاصل از آن و نیز، چالش‏های توسعه این سامانه‏ها در کشور پرداخته میشود.

کلمات کلیدی