از دیرباز تا کنون، آموزش در مدارس و دانشگاه‌های ایران بر اساس رابطه یکطرفه معلم و دانش‌آموز شکل گرفته و دانش‌آموزان تنها دریافت‌کننده مطالب معلم هستند در حالی‌که ناکارآمدی این رویکرد سال‌هاست در دنیا روشن شده و کشورهای پیشرفته به سوی رویکردهای دانش‌آموزمحور رفته‌اند. تدریس زبان عربی نیز بعنوان یکی از مواد درسی در مدارس ایران همیشه با تکیه بر روش های سنتی همچون روش مستقیم،روش دستور–ترجمـه، روش خاموش و... صورت می پذیرد،ازاین رو هیچگاه عناصری که امروزه در روش هـای نوین وجود دارند ازقبیل برانگیختن واکنش های ذهن مدرس و زبان آموز به هنگام آمـوزش زبـان عربـی،عناصـرمختلـف یادگیری،ویژگی های طرفین،سخن و موقعیت گفتگو، روند پیشـرفت درسـی و کسـب اطلاعـات توسـط زبان آموز و...موردتوجه صاحب نظران این حوزه قرار نگرفته است.در این مقاله درصـددیم بـا اسـتفاده از روش توصیفی-تحلیلی روش های سنتی تدریس عربی را مورد نقد و بررسی قرارداده و معایب استفاده از آن در مدارس را بیان کنیم. طبق یافته های این پژوهش، استفاده از روش های سنتی در تدریس زبان عربی باعث میشود یادگیری در پایین ترین سطح خود که به خاطر سپردن و حفظ کردن است باقی بماند و دانش آموز هیچگاه قادر به استفاده از آموخته های خود نباشد و تنها به حفظ مفاهیم تئوری بسنده کند.

کلمات کلیدی