نهج البلاغه، صرفا غنای معنوی و یا بلاغی ندارد؛ بلکه می‌توان در شاخه‌های گوناگون علوم انسانی به آن استناد کرد. در لابلای کلام گوهربار امیرمؤمنان (ع) هزاران نکته پیرامون بهبود اخلاق و رفتار انسان و نحوه زندگی صحیح در جامعه نهفته است. در حقیقت، نهج البلاغه یکی از غنی‌ترین منابع تربیت دینی و یک الگوی اخلاقی ایده‌آل است که با گسترش معارف آن، بویژه در دنیای امروز که بعضا شاهد انزوای اخلاق هستیم، می‌توان جامعه اسلامی را در مسیری صحیح قرار داد. مقاله حاضر با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی، با رویکردی روان‌شناختی، به واکاوی و بازشناسی راهبردهای تنظیم رفتار در کلام حضرت پرداخته و تأثیر این روش‌ها را در رشد و تعالی انسان تبیین می‌کند. از مهمترین نتایج این پژوهش آن است که حضرت (ع) با راهکار‌هایی چون الگوپذیری، پند و موعظه، مهرورزی، عبرت‌آموزی، یاد مرگ و... جهت تغییر، اصلاح و سازماندهی رفتار و شخصیت فرد، مدل دینی جامعی در اختیار بشر قرار داده‌اند.

کلمات کلیدی