انرژی خورشیدی یکی از انواع انرژی های تجدیدپذیر بوده که انتظار می رود در آینده از منابع اصلی تامین انرژی و تولید برق باشد. به دلیل وابستگی بشر به انرژی، مناطق بیابانی از جهت دریافت مستقیم و حداکثری نور خورشید، داشتن اراضی مسطح و سطح زیاد به عنوان یک گزینه ایده آل برای توسعه نیروگاه انرژی خورشیدی و تولید برق به شمار می آیند. لذا هدف این تحقیق، بررسی قابلیت و پتانسیل مناطق بیابانی در جهان و ایران به منظور استفاده از انرژی های خورشیدی برای تولید الکتریسیته می باشد. این پژوهش که به روش مروری و اسنادی صورت پذیرفته است، در وهله ی نخست به بررسی ظرفیت بیابان های دنیا جهت تولید برق خورشیدی و مقایسه هزینه های تولید برق از انرژی های تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر می پردازد و جنبه های کاربردی این انرژی را در پروژه های بین المللی مانند پروژه ترسیب کربن، با هدف بهبود معیشت روستاییان، مورد بررسی قرار می دهد. با استقرار سلول های خورشیدی در بیابان های جهان که حدود یک سوم از سطح کل کره ی زمین را به خود اختصاص داده اند، می-توان ظرفیت قابل ملاحظه ای از انرژی برق را با کم ترین میزان آلایندگی نسبت به سوخت های فسیلی فراهم نمود. با توجه به افزایش روزافزون تقاضای جهانی انرژی، و از طرفی لزوم کاهش انتشار گازهای گلخانه ای که منجر به شدت یافتن پدیده تغییر اقلیم شده است و همچنین مشکلات زیست محیطی عدیده ای که این گازها به وجود می آورند، انرژی های تجدیدپذیر و پاک، به خصوص انرژی خورشیدی، می تواند نقش مهمی در مسیر تامین انرژی مورد نیاز جهان و کاهش آلاینده های زیست محیطی ایفا نماید.

کلمات کلیدی