کمک به افراد در معرض خطر یکی از مهم‌‌ترین هنجارهای اخلاقی‌‌ محسوب می‌‌شود که به عنوان یک عامل حیاتی برای حفظ و تقویّت همبستگی در جوامع، همواره مورد تأکید قرار گرفته است. امّا از آنجا که صرف وجود یک وظیفة اخلاقی نمی‌‌تواند الزامی برای افراد جهت اقدام به رفتارهای نوع‌‌دوستانه باشد، لازم است سیاستگذاران جنایی به منظور گسترش این فرهنگ و ترغیب افراد به انجام رفتارهای مقبول اجتماعی، حمایت کیفری لازم از این قاعدة اخلاقی را در قالب قوانین جزائی به عمل آورند تا از این رهگذر، گامی مهم جهت تأمین منافع و امنیّت اجتماعی بردارند. در راستای این اهداف، قانونگذار جمهوری اسلامی ایران، عدم مداخلة افراد در وضعیّت‌‌های اضطراری را در گسترة قوانین کیفری جرم‌‌انگاری نموده و بر این ارزش اخلاقی تأکید کرده است. این در حالی‌‌ست که در سیستم حقوقی آمریکا به استثناء چند ایالت، به علّت غلبة ارزش‌‌های فردگرایانه بر ارزش‌‌های اجتماعی و اخلاقی، وظیفة قانونی عام برای کمک به افراد در معرض خطر پیش‌‌بینی نشده و سیاستگذاران جنایی تنها در صورت وجود وظیفة خاص و اثبات رابطة سببیّت، ناظر خاص را مستحقّ مجازات می‌‌دانند.

کلمات کلیدی