زمینه و هدف: بر مبنای جهانبینی الهی، نظام کنونی جهان، ابدی نیست؛ همچنین روح انسان حقیقت مجردی است که با مرگ بدن فانی و ناابود نمیشود. این حقیقت از سوی امام زینالعابدین علیه السالم در صحیفه سجادیه به روشنی تبیین شده است. در صحیفه سجادیه به همه جنباه هاا سالمت انسان، اعم از جسمانى، روانى، اجتماعى، عاطفى و معنو ، توجه و بر آنها تأکید شده است؛ ولی همچون قرآن، همواره حاکمیت با بعد معنو سالمت است. روش: این پژوهش به روش کتابخانهای و اجتهادی، با مطالعه مستقیم و روشمند صحیفه سجادیه انجام شده؛ به منظوراصطیاد دستمایههای ارزشمند درباره سالمت معنوی در ساحت کنش، که حاصل یاد مرگ و معاد است. تبیین مطالب، با اساتدلل عقلای و نقلای و اساتناد باه آیاات و روایاات و بهرهگیری از تفاسیر و شروح معتبر صحیفه و دیگر نصوص دینی صورت گرفته است. یافتهها: برخی از آثار یاد مرگ و معاد بر سالمت معنوی در ساحت کنش، از منظر صحیفه سجادیه عبارتند از: توبهاندیشی و نیک فرجامی، داشاتن حیات طیبه و ممات طیب، بهرهگیری از حطام ناچیز دنیا در راه خدا، مقاومت و پایمردی، شبزندهداری، مواسات با فقیران، پرهیز از غفلات، انساان حقیقی شدن، انس با قرآن، طهارت دل و نیکنامی و پرواپیشگی. نتیجهگیری: یاد مرگ و معاد منجر به تغییر رفتارهای درونی و بیرونی انسان شده، سالمت معنوی او را ارتقا میبخشد. یافتههای این پژوهش منحصر به کتاب شریف سجادیه است و ادبیات آن با یافتههای مشابه در منابع دیگر تفاوتی چشمگیر دارد.

کلمات کلیدی