وقتی از سنت تاریخ ادبیات نگاری فارسی سخن به میان می آید،غالبا ً نظرها معطوف می شود به ترجمۀ کتاب های تاریخ ادبیاتی اروپاییان که رویکردها، روش ها و تمهیدات نوینی را در اختیار مورخان ادبی فارسی زبان قرار دادند. بنابراین، اولا ً کتاب و ثانیا ً ترجمه دو متغیر اصلی در انتقال میراث مغربزمین به قلمرو زبان فارسی قلمداد می شود. حال آنکه اولا خیلی زودتر از آن که ترجمۀکتاب ها چشم مورخان ادبی را به روی جهان های تازه بگشاید، مقالات مطبوعاتی این نقش مهم را برعهده گرفتند و ثانیا ً کوشندگان این حوزه در سه خانوادۀ ژانری ترجمه، تألیف و ترجمه–تألیف فعالیت می کردند. در این میان روزنامۀ کاوه به اعتبار مشارکت و مساهمت نویسندگانی مثل محمد قزوینی، سید حسن تقیزاده، ابراهیم پورداوود، ادوارد براون، کریستین سن و دیگران بیش از دیگر مطبوعاتی بودند که به این بحث می پرداختند. پرسش اصلی مقاله در همین نقطه شکل می گیرد: مقالات تاریخ ادبیاتی که در روزنامۀ کاوه منتشر می شد، چه نقشی در انتقال میراث غربی داشت و چگونه؟ پرسش های دیگری نظیر این که کدام چهره ها اثرگذارتر بودند و نسبت آثار این ها با گفتمان های مسلط جامعۀ آن روزگار چگونه بود نیز مد نظر خواهد بود.

کلمات کلیدی