مدلسازی سیستم‌های اشتراک گذاری دوچرخه با در نظر گرفتن مفهوم عدالت فضای شهری، به معنای طراحی و پیاده‌سازی سیستم‌هایی است که در آن عدالت فضای شهری به عنوان یکی از معیارهای اصلی در نظر گرفته شده است. در این سیستم‌ها، تلاش می‌شود تا همه شهروندان بتوانند از فضای شهری به طور برابر و بهینه استفاده کنند و هیچ کدام از آن‌ها به دلیل عواملی مانند محدودیت‌های مالی، فاصله تا مراکز شهری و ... از این فضا محروم نشوند. جابجایی کارآمد و پایدار به یک نیاز برای نواحی شهری بزرگ نوظهور تبدیل می شود که برای جذابیت آنها، کیفیت زندگی و توان اقتصادی ضروری است. در میان راهبردهای پیش رو، ثابت شده سیستم های اشتراک دوچرخه گزینه ارزشمندی برای تطبیق با نیازهای جابجایی شهروندان است که همزمان پایداری و انعطاف پذیری حمل و نقل را تضمین می کند. این مقاله به طور خاص روی سیستم های اشتراک دوچرخه تمرکز دارد. با وجود این که مطالعات زیادی به اهمیت فرآیندهای برنامه ریزی تحت پشتیبانی اصول برابری پرداخته اند، پژوهش های کمی مفاهیم عدالت فضایی را در برنامه ریزی یک سیستم اشتراک دوچرخه یکپارچه کرده اند. در این پژوهش می خواهیم یک مدل اصلی برای تعیین تعداد و آرایش ایستگاه های دوچرخه و تعداد دوچرخه ها و قفسه های هر یک پیشنهاد کنیم. هدف رویکرد پیشنهادی، کمینه سازی هزینه مربوط به پیاده سازی و راه اندازی سیستم، در عین متوازن سازی سطح خدمات برای همه کاربران در منطقه است. مجموعه ای از مثال های توضیحی و یک تحلیل حساسیت ارائه می شود.

کلمات کلیدی