در تاریخ روابط بین‌الملل بازدارندگی به عنوان یکی از مهم‌ترین سیستم‌های مدیریت نظم و حفظ امنیت مطرح بوده است. کشورها همواره به دنبال امنیت در حوزه‌های استراتژیکی خود هستند، بازدارندگی از جمله موضوعاتی علمی است که در کنار جنگ به عنوان موضوع مطالعات استراتژیک مطرح می‌باشد و دکترین نظامی دفاعی مجموعه‌ی از اصول اساسی، قواعد، نظریه‌ها، اندیشه‌ها، زیربنای فکری و اصول بنیادی مورد قبول و حمایت ملی است که توسط رهبران نظامی سیاسی کشور و با توجه به دکترین امنیت ملی، اندیشه نظامی حاکم بیان می‌شود. در این راستا موضوعی که اهمیت می‌یابد تفکر درباره مدل بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران است با توجه به تهدیدات ایران و حضور نظامی آمریکا، این پرسش قابل طرح است که‌؛ ایران با به‌کارگیری چه نوع الگوی امنیتی در جهت تأمین امنیت خود در حوزه استراتژیک خلیج‌فارس و چگونه می‌تواند از بروز جنگ که سبب‌ساز تحمیل هزینه‌های زیادی است، جلوگیری به عمل آورد؟ و با این فرضیه، ایران با استفاده از بازدارندگی، گسترش هژمون منطقه‌ای و افزایش قدرت‌یابی ایران در خاورمیانه، چگونگی کنترل تکنولوژی موشکی از خطرات احتمالی جنگ جلوگیری کند. از این‌رو، این پژوهش با شیوه توصیفی –تحلیلی به بررسی استفاده از بازدارندگی برای جلوگیری از جنگ احتمالی و تامین امنیت ایران در خلیج فارس پرداخته است.

کلمات کلیدی