در منظومه فکری جناب صدرالمتألهین و بر اتکاء مبانی‌ای همچون اصالت وجود و تشکیک وجود و از همه مهم‌تر بساطت وجود ونیز قاعده «بَسِیطُ الْحَقِیقَةِ کُلُّ الْأَشْیَاءِ وَ لَیْسَ بِشَیْءٍ مِنْهَا» تنها یک «ظهور واحد» در عالم هستی محقق است و ماسوی الله از خود ظهوری نداشته و همگی تجلیات، شئونات واطوار وجود بسیط محسوب می‌شوند، لذا اساس هستی که بر وحدتِ اطلاقی استوار است، جز‌آن حقیقتِ واحدِ مطلق، همه تعیّن، تجلّی، و ظهور آن حقیقت محسوب می‌شوند، یعنی تنها بُود اوست و ماسوا نمود او و همه اشیاء، جلوه‌گاه ظهور آن ذات یگانه و مطلق، با شأنی خاص هستند؛ این نگرش در بسیاری از فرازهای ادعیه حضرات معصومین(ع) (که تخاطب مستقیم، ویژه و بی‌پرده ایشان با پروردگار می‌باشد) وجود دارد، عباراتی همچون «الهی انت الظاهِرُ فَلَیس فَوقَک شَیْء»، «یَا بَاطِناً فِی ظُهُورِهِ» «فَرَأیتُکَ ظَاهِراً فی کُلِّ شَیءٍ»، «أیَکونُ لِغَیرِکَ مِنَ الظُّهورِ»، «الْحَمْدُ لِلَّهِ الْمُتَجَلِّی لِخَلْقِهِ بِخَلْقِهِ» و... به همراه مؤیداتی از روایات وآیات قرآن گویای این مهم بوده که منجر به استحکام بخشی این نگاه صداریی می‌باشد و راهگشای طریق معرفت برای طالبان معرفتِ ربّ‌تعالی خواهد بود. برای این پژوهش و استنادنگاری موضوع به ادعیه، سابقه‌ای مشاهده نشده است، و روش آن براساس‌کتابخانه‌ای می‌باشد.

کلمات کلیدی