هدف پژوهش حاضر بررسی روند کیفیت حکمرانی در ایران بین سال‌های 1374 الی 1400 است و جهت ساماندهی پژوهش چهار پرسش مطرح می‌شود: عملکرد کیفیت حکمرانی در ایران در بازه مورد بررسی چگونه بوده است؟ مدل کیفیت حکمرانی در ایران چگونه بوده است؟ چه پیش‌بینی در خصوص آینده حکمرانی ایران وجود دارد؟ و در نهایت اینکه مهم‌ترین عوامل در تعیین کیفیت حکمرانی کدم‌اند؟ جهت پاسخ به سؤالات پژوهش از تکنیک‌های سری زمانی و معادلات ساختاری استفاده می‌شود. بنابر ماهیت اکتشافی پژوهش، از ارائه فرضیه خودداری گردید. نتایج پژوهش حاکی از آن است که کیفیت حکمرانی که به‌معنی چگونگی کاربرد قدرت، تعامل و پاسخگویی است و کارآمدی نظام‌های سیاسی را مورد بررسی قرار می‌دهد، در بازه زمانی مورد بررسی در ایران دارای عملکردی دوره‌ای با روند نزولی بوده است بطوریکه بهترین عملکرد آن مربوط به سال آغازین بوده و طی سال‌های پس‌ازآن هیچ‌گاه سطح کیفیت حکمرانی هم‌طراز آن نگشته است؛ علاوه بر این، بدترین عملکرد کیفیت حکمرانی در ایران نیز مربوط به سال پایانی دوره زمانی است که تأییدی بر نزولی بودنِ کیفیت حکمرانی در ایران می‌باشد. در میان ابعاد شش‌گانه کیفیت حکمرانی نیز، ثبات سیاسی و کنترل فساد مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار شناسایی شده‌اند. پیش‌بینی سری زمانی نیز حاکی از آن است که استمرار فرایندهای موجود به ادامه نزولی بودن کیفیت حکمرانی در ایران منجر خواهد شد که این امر توانایی بالقوه‌ای جهت ایجاد نارضایتی در میان ایرانیان داراست.

کلمات کلیدی