در مناطق خشک و نیمه ­خشک، شرایط خاک جهت رشد گیاه چندان مطلوب نیست و تنش خشکی سبب کاهش عملکرد گیاهان می‌شود. بر این اساس، به‌منظور بررسی تأثیر کودهای زیستی بر بهبود پایداری خاک و کاهش اثـر تـنش آبی در شـنبلیله، آزمایشـی به‌صـورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با فاکتور تنش آبی در پنج سطح آبیاری I100، I90، I80، I70 و I60 (100، 90، 80، 70 و 60 درصد بر پایه‌ تخلیه رطوبتی خاک) و چهار سطح کود زیستی (شاهد، جلبک وکوزیومL ha-1 5، جلبک آلگا L ha-1 5 و قارچ مایکوریزاg pot-1 50) با سـه تکـرار در شرایط گلخانـه‌ای به‌صورت گلدانی اجـرا شـد. ویژگی‌های منحنی رطوبتی خاک، میانگین وزنی قطر خاکدانه‌ها و کربن آلی در خاک و صـفات وزن تر اندام هوایی، نشت یونی، رنگیزه‌های فتوسنتزی (کلروفیل کل) و پرولین در گیاه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میانگین وزنی قطر خاکدانه‌ها و کربن آلی به­ترتیب به­مقدار 77/0 میلی­متر و 72/1 درصد و بیش‌ترین وزن تر اندام هوایی و کلروفیل کل در شرایط بدون تنش و با استفاده از کود مایکوریزا حاصل شد. همچنین یافته‌ها نشان داد بیشترین میزان نشت یونی به­مقدار 66/51 درصد در شرایط تنش و عدم استفاده از کود زیستی حاصل شد. در پژوهش حاضر، استفاده از کود مایکوریزا در شرایط تنش باعث کاهش معنی‌دار نشت یونی، محتوای پرولین و افزایش رطوبت وزنی خاک در مقایسه با عدم استفاده از کود زیستی گردید.

کلمات کلیدی