مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود نشانه‌ها، طرحواره‌های ناسازگار اولیه، تائید خواهی و تصور از خود در مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی می‌باشد. روش کار: این پژوهش از نوع طرح تک آزمودنی A-B می‌باشد که نمونه آن 5 نفر مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی در شهر مشهد در سال 95-1394 بودند و از مصاحبه نیمه ساختار یافته SCID، پرسشنامه میلون، خرده مقیاس تائید خواهی مقیاس باور های ناکارآمد بک، پرسشنامه تصور از خود و YSQ در پژوهش استفاده گردید. در این پژوهش پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز گردید و 16 جلسه طرحواره درمانی انفرادی برگزار شد و جلسه پیگیری پس از یک ماه بعد از جلسه آخر درمان، اجرا گردید. در تحلیل داده‌های پژوهش از آمار توصیفی و تحلیل دیداری نمودار و درصد بهبودی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که شدت علائم اختلال شخصیت نمایشی، طرحواره‌های ناسازگار و تائید خواهی آزمودنی‌ها پس از مداخله، کاهش و تصور از خود، افزایش یافته است. نتیجه­گیری: این پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی در بهبود نشانه‌ها، شدت طرحواره‌های ناسازگار، تائید خواهی و تصور از خود مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی اثر بخش می‌باشد.

کلمات کلیدی