مدیریت آب‌زیرزمینی وابسته به تخصیص، و تخصیص صحیح وابسته به فهم تجدیدپذیری است. در واقع، تعیین کمیّت ‌تجدیدپذیری آب‌زیرزمینی، شالوده اصلی تخصیص می‌باشد. اما علی‌رغم این اهمیت؛ این مفهوم با ابهام روبرو است. در این مقاله، ابتدا تعاریف تجدیدپذیری آب‌زیرزمینی بر اساس شار طبیعی تغذیه، تخمین حجم انبارش آبخوان و یا دوره جایگزینی آب‌زیرزمینی مرور گشته است. سپس مفاهیم اخیر در تعریف تجدیدپذیری آب‌زیرزمینی مبتنی بر اصل «گیرش» (دخالت بشر در بر هم زدن تعادل آب‌زیرزمینی) نیز مرور و تحلیل قرار گرفته است. اصل «گیرش» اشاره به اثر پمپاژ بر شارش‌-انبارش آبخوان و تجدیدپذیری آن دارد. رویکردهای اخیر، تعاریف «شارش-مبنا» و «انبارش-مبنا» را با یکدیگر ترکیب نموده و همچنین تجدیدپذیری آب‌زیرزمینی را به پویایی کاربری‌های آب مرتبط نموده‌اند. در مجموع نتایج نشان داد که تجدیدپذیری آب‌زیرزمینی مفهومی پیچیده بوده، که همچنان در حال توسعه و بهبود می‌باشد. در انتها به دلیل ارتباط تنگاتنگ مدیریت آب‌زیرزمینی و مدیریت خشکسالی (به ویژه با توجه به ضرورت تاب‌آوری)، یک گام جدید بر گام‌های حاصل از مرور افزوده شد؛ زیرا ضروری است برای افزایش تاب‌آوری توسعه، ریسک ابرخشکسالی مورد توجه قرار گیرد. چارچوب ارائه شده جدید می‌تواند درک بهتری از ارتباط سه-جانبه «گیرش-تجدیدپذیری- تاب‌آوری» به نمایش بگذارد؛ که توجه به آن برای مدیریت آب‌زیرزمینی ضروری است.

کلمات کلیدی