یکی از چالشهای اساسی فراروی برنامه ریزی شهری در اواخر قرن بیستم، رشد پیوسته میزان ترافیک بوده که دستیابی به توسعهی شهری پایدار را تحت تأثیر خود قرار داده است .لذا یکی از راه حل های ارائه شده برای حل مشکلات ترافیکی و مسائل اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی ناشی از آن در شهرهای بزرگ ، اعمال محدودیت های ترافیکی جهت کاهش تفاضای سفر و محدودیت تردد وسایط نقلیهی شخصی و افزایش استفاده از وسایط نقلیهی عمومی در محدودهی مکانی و زمانی خاص بوده که خود یکی از ابزارهای مدیریت سیستم حمل ونقل ) (TSMمی باشد. این تحقیق در دوبخش اعمال طرح محدودیت ترافیکی را مورد بررسی قرار داده است،که در بخش اول با هدف آگاهی ازنظریات مردم درخصوص اجرای طرح محدودیت تردد وسایل نقلیهی شخصی در هستهی مرکزی شهر مشهد، تعداد 150پرسشنامه تکمیل گردید. دربخش دوم به منظور تکمیل اطلاعات و آزمون دقیقتر فرضیات تعداد 40پرسشنامهی دیگرتکمیل وبه تحلیل دیدگاههای کارشناسی وارزشیابی آنها از طرح ترافیکی ویژه ایام خاص شهر مشهد به ویژه نوروز ،88پرداخته شده است که دارای اهمیت زیادی است. بر اساس اطلاعات به دست آمده، 70,7درصد افراد پاسخگو، اجرای طرح را موجب روان شدن جریان ترافیک در محدوده مرکزی شهرمی دانند و 70درصد موافقند که اجرای طرح باعث تسهیل در دسترسی ها می شود. همچنین 58درصد افراد مورد بررسی اجرای طرح را سبب کاهش آلودگی هوا، 54درصد افراد موجب کاهش آلودگی صوتی و 56درصد افراد هم اجرای طرح فوق را سبب کاهش مصرف سوخت بیان کرده اند. بنابراین به لزوم اجرای طرح در ایام خاصدراین محدوده پی می بریم، هر چند که 66درصد کسبه اجرای طرح را موجب کسادی کار خود دانسته اند. بر اساس بررسی انجام شده، راهکارهای مدیران و کارشناسان جهت رسیدن به حمل ونقل پایدار، شامل اجرای طرح محدودیت ترافیکی و پیوسته نمودن آن در هستهی مرکزی شهر، استفاده بیشتر از سیستم حمل ونقل همگانی، مدیریت عرضه و تقاضای حمل ونقل، افزایش ظرفیت پارکینگها و مدیریت واحد شهری و... است. نتایج بهدست آمده از مطالعات انجام شده حاکی از آن است که روشهای محدودکنندهی ترافیک، تأثیر قابل توجهی بر ترافیک مرکز شهر،کاهش استفاده از وسایل نقلیهی شخصی وافزایش استفاده از وسایل نقلیهی همگانی داشته اند

کلمات کلیدی