امروزه پیشرفت صنعتی، ازدیاد جمعیت، شیوه های معماری نوین و مفهوم توسعه عمودی، نیروهایی هستند که سیر تحول ساختمان های بلندمرتبه به اشکال امروزی را تحت تاثیر قرار می دهند. در ایران نیز، همگام با روند رشد شهرنشینی فزاینده، سیاست تولید انبوه در قالب ساختمان های بلند مرتبه به عنوان یکی از راه های پاسخ به سرعت گسترش یافته است. اما اصول و معیارهای مربوط به کیفیت محیط و ارتباط این کیفیت با زمینه های فرهنگی، تاریخی و اجتماعی آن در طراحی ساختمان های بلند مرتبه نادیده گرفته می شود، این امر موجب شکل گیری توده های حجیم، بی روح و فاقد ارتباط با زمینه شده است که فاقد ارتباط پایدار با کاربران است. از این رو، نه تنها پاسخگوی کاربری اصلی خود نبوده بلکه نتوانسته در مقام یک جز شهر ارزشی افزوده داشته باشد. امروزه مابین فعالیت های متعدد در طراحی پژوهی معماری، ضوابط طراحی ساختمان های بلند برای شهر های مختلف در داخل و نیز خارج کشور دستورالعمل های لازمی جهت طراحی و ساخت ساختمان های بلند تبیین می کنند که کمابیش یکی از مهمترین مسائلی را که مورد توجه قرار می دهند توجه به زمینه است. برای ارتقاء کیفیت کاربری های مختلف در ساختمان های بلندمرتبه لازم است طراحان معماری و شهری نوجه ویژه ای به زمینه هنگام تدوین ضوابط بلند مرنبه سازی داشته باشند و زمینه را از مقولات مهم به هنگام طراحی به شمار آورند. هدف از این نوشتار بررسی میزان تاثیر پذیری ضوابط طراحی ساختمان های بلند شهر های جهان و ایران از زمینه گرایی می باشد. بنابراین ضوابط بلندمرتبه سازی شهر تورنتو در کانادا، ضوابط CTUBH آمریکا و همچنین شهر های تهران و مشهد مورد بررسی تطبیقی قرار گرفته اند و روش تحقیق تحلیل محتوا در جهت شناخت متغییر های تاثیر پذیرفته و نیز رابطه آن ها با مسئله پژوهش می باشد.

کلمات کلیدی