پژوهش حاضر پیوندِ آموزه‌ ها موجود در شاهنامه‌ ی فردوسی - که چکیده‌ و عصاره‌ی تجربه و فرهنگ ایرانیان است - با اندیشه‌ های فیلسوفان و اندیشمندانی مانند: افلاطون، شوپنهاور، نیچه، هیوم و ویل‌ دورانت، درباره‌ ی هدف ازدواج، معیارهای شوی‌ گزینی (توجه به تن و تناسب اندام و دلیری) را پژوهیده است. در واقع هدف از این پژوهش تحلیل و تأملی فلسفی بر هدف ازدواج و معیار های شوی‌ گزینی در شاهنامه است. هدف از ازدواج و جفت‌ جویی در شاهنامه‌ ی فردوسی، زادنِ فرزند است. تن و زیبایی آن در شاهنامه‌ ی فردوسی ارزشمند است و در روابط سیاسی و عاشقانه نقش بارزی داشته است. از جمله معیارهای شوی‌ گزینی در شاهنامه، شجاعت و تناسب اندام است. این‌ که چرا شجاعت و تناسب اندام معیار انتخاب شوی در شاهنامه بوده است ؟ جایگاه تن و زیبایی اندام در شاهنامه‌ چگونه بوده است؟ سؤالاتی هستند که نگارنده بر اساس آموزه‌ های فیلسوفان یاد شده پاسخ داده است. نتایج حاکی از آن است که قدسی بودن ازدواج بخاطر تداوم نوع و زادن فرزند بوده، تناسب اندام نیز به تداوم گونه‌ ی اصلح کمک می‌ کرده و زیبایی بدن به اندازه‌ ی زیبایی فکر مورد توجه بوده است. همچنین توجه به جسم در دنیای کهن بخاطر روح زمانه و شرایط موجود، همپای با روح و جان به آن توجه می‌ شده که در تمامی موارد بین آموزه‌ های فردوسی و فیلسوفان یاد شده پیوندِ قابل تأملی وجود دارد. در این تحقیق تلاش شده با روش توصیفی-تحلیلی به این موضوع پرداخته شود.

کلمات کلیدی