مشروعیت قلب دولت و حکومت به شمار می‌رود و روایی فرمان‌های حکومتی و تداوم حکومت و دولت را موجب می‌شود. دوران حکومت ساسانی یکی از برهه‌های تاریخی است که در مقاطعی از آن تردیدها نسبت به مبانی اقتدار و ایدئولوژی نظام سیاسی در ایران مطرح می‌شود. بروز شک و تردید نسبت به ارزش‌های دینی به عنوان اصلی‌ترین مبنای مشروعیت این حکومت در پی ظهور ادیان وآیین‌های جدید، باعث می‌شود تا یک‌پارچگی اجتماعی و سیاسی با خطر مواجه شود و نیاز برای بازسازی مشروعیت را ضروری سازد. ازاین‌رو، دستگاه ایدئولوژیک دولت ساسانی از ابزارهای گوناگونی به منظور مقابله با بحران مشروعیت بهره می‌جوید. ارداویرافنامه نمونه‌ای از ابزارهای فرهنگی است که اصول، ارزش‌ها وآرمان‌های یک ایدئولوژی سیاسی را برای ترمیم مشروعیت و بقای حکومت ساسانی بیان می‌کند. در این پژوهش سعی شده تا با استفاده از چارچوب نظری هرمنوتیک قصدگرای اسکینر به این پرسش پاسخ داده شود که ارداویرافنامه در چه شرایط وکدام بافتار و فضای فکری‌ای نگارش یافته و نویسنده از نگارش این متن چه قصد و هدفی را دنبال می‌کرده؟ فرضیۀ پژوهش بر این است که به نظر می‌رسد این متن به عنوان یک ابزار ایدئولوژیک در پاسخ به بحران مشروعیت دولت نگارش یافته و مقصود و هدف از نگارش آن نیز تأثیرگذاری بر فرهنگ سیاسی جامعه به منظور بازسازی پایه‌های مشروعیت دولت ساسانی بوده است.

Keywords