عمده کتابهای نگاشته دو مذهب شده در موضوع مناقشات زیارت در مسیحیت، مختً کاتولیک و ارتدوکس است. زیارت به عنوان مقوله ای مستقل در عهدین نیامده و صرفا مفهومی ضمنی در سفرهای پیامبران یا توضیح عبادتها است. اسلامشناسان نیز بیان کردهاند که زیارت، در متون اسلامی اولیه، نه به عنوان مقولهای مستقل بلکه در قالب حج بیان شده است. میتوان گفت که زیارت در مسیحیت از قرن چهارم میالدی شروع شده است. در تاریخ مسیحیت دو نوع زیارت از یکدیگر متمایزند: زیارت فیزیکی به عنوان جابجایی از یک مکان به مکان دیگر؛ و زیارت باطنی و درونی. مبنای الهیاتی هر دو نوع زیارت به اعتقادات مسیحیان در باره نحوه شهادت و عروج حضرت مسیح بازمیگردد. مبنای زیارت باطنی این اعتقاد مسیحیان است که حضرت عیسی بعد از مرگ با بدن خود عروج کرده و لذا پیکر او مکانمند نیست تا در جای خاصی به زیارت او رفت. مبنای زیارت فیزیکی این اعتقاد مسیحیان است که مشاهده محل زندگی حضرت مسیح باعث بهتر شدن رابطه او با خداوند میگردد. توماس آ کمپیس، متأله قرن 15 میالدی، زیارت فیزیکی را مردود میداند. مارتین لوتر، آغازگر اصالحگری دینی در مسیحیت، که خودش زمانی زیارت به جا میآورد، در آثار بعدی خود عالوه بر نقد کلیسا، اسقفها و پاپ، زیارت فیزیکی را نیز مورد انتقاد قرار داد. برخی از متألهان ونویسندگان مسیحی بعد از اصالحات دینی، کتابهایی در رد زیارت -با زبان تمثیلی و ضمنی- نگاشتند. این آثار، از جمله کتاب سیر و سلوک زائر نوشته جان بانین )یک متأله اصالحگرا(، زیارت ظاهری را رد کردهاند. کتاب جان بانین را میتوان نوعی بیانیه اعتقادی برای اصالحگران دینی پیرو لوتر دانست. آنها به ترجمه این کتاب به دیگر زبانها از جمله فارسی اقدام کردند.

کلمات کلیدی