مقدمه انفارکتوس قلبی یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سرتاسر جهان است. میزان بازسازی بافت قلبی پس از انفارکتوس قلبی محدود است. ترکیب سلول درمانی با فناوری مهندسی بافت می تواند منجر به کاربردهای بالینی گستردهای گردد. در این مطالعه، داربست هایی را برای پشتیبانی از چسبندگی و رشد کاردیومیوسیت ها به منظور کاربرد در مهندسی بافت قلب مورد بررسی قرار دادیم. مواد وروش ها ابتدا داربست سلولز باکتریایی (BC) تهیه گردید و با ژلاتین پوشش داده شد تا ساختاری از سلولز پوشیده شده با ژلاتین (BCG) بدست آید. خصوصیات داربست های BC و BCG با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی، میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی و میکروسکوپ نیروی اتمی و روش رطوبت پذیری مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه جهت سنجش کارایی (میزان چسبندگی و بقای سلولی) داربستهای مزبور، کاردیومیوسیت های بطنی نوزاد رت بر روی داربست ها کشت داده شدند و با فیبروبالستهای پوستی انسانی (HDF) مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها نتایج نشان داد که قطر متوسط نانوفیبریل ها و زبری سطح به منظور کشت کاردیومیوسیت ها مناسب می باشد. فعالیت انقباضی خودبخودی کاردیومیوسیت ها تا پایان دوره آزمایش، ماندگار بود ولی از روز 5 تا 7 به تدریج اندکی کاهش یافت. با توجه به نتایج تصاویر میکروسکوپ نوری، چسبندگی HDFs بر روی داربست ها در تمام طول دوره آزمایش، بیش از چسبندگی کاردیومیوسیت ها بود. نتیجه گیری BC و BCG عالوه بر نداشتن سمیت سلولی، دارای خصوصیات فیزیکوشیمیایی مناسب جهت حفظ

کلمات کلیدی