در حوزه تاریخ‌نگاری لرستان: عصر پهلوی دوم، پژوهشی تاریخ‌نگارانه برای تعیین حوزه‌های موضوعی و روش‌شناسی تاکنون صورت نپذیرفته است. پیش از انقلاب در زمینه تاریخ لرستان کتابی اختصاصی نوشته نشده است. بنابراین این پژوهش با بررسی آثاری که بعد از انقلاب درباره «تاریخ لرستان: عصر پهلوی دوم» به نگارش درآمده، در پی آسیب‌شناسی آنها است. هدف از این پژوهش نقد سبک‌های نگارشی رایج از جهت روشی و محتوایی است. سه گونه اصلی سبک تاریخ-نگاری در لرستان دوره پهلوی قابل شناسایی است: تاریخ‌نگاری شخصیت‌محور یا تک‌نگاری، تاریخ‌نگاری رسمی با محتوای آثار و تألیفات (کتب)، و تاریخ‌نگاری شفاهی. ویژگی عمومی تألیفات موجود، بررسی شخصیت‌ها، نهادها و سازمان‌ها است و بیشتر تاریخ سیاسی را بیشتر پوشش می‌دهد. تاریخ اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری در حاشیه هستند. در این آثار از تاریخ شفاهی و تاریخ اجتماعی مردم لرستان غفلت شده است؛ به عنوان نمونه اسناد عرایض مردمی به نمایندگان مجلس. مشکل دیگر در عرصه تاریخ‌نگاری این دوره، پراکندگی داده‌ها و منابع اطلاعات هستند؛ نبود پایگاه اسنادی مستقل خاص استان موجب شده است که بسیاری از اسناد در مراکز غیر حرفه‌ای نگه داشته ‌شوند که هم دسترسی بدان‌ها آسان نیست و هم در معرض نابودی قرار دارند.

کلمات کلیدی