ضرروت جذب دی اکسیدکربن به عنوان یکی از مهم ترین گازهای گلخانه ای موجود در اتمسفر که موجب افزایش دمای زمین و خطرات ناشی از آن می گردد، یکی از اصلی ترین چالش های جامعه جهانی می باشد. در پژوهش حاضر، بهینه سازی سنتز چارچوب فلز-آلی UiO-66 با هدف افزایش ظرفیت جذب دی اکسیدکربن انجام شده است. سنتز به روش هیدروترمال انجام شده و تاثیر افزودن مدولاتور فرمیک اسید بر ساختار UiO-66 و میزان جذب دی اکسیدکربن بررسی شده است. چارچوب هایی با نسبت‌های مولی مختلف از فرمیک اسید برای دستیابی به ترکیب بهینه با بالاترین ظرفیت جذب تهیه شدند. تشکیل نانوجاذب با روش‌های مختلف مشخصه‌یابی تأیید شد. مشاهده شد که نانوجاذب تهیه شده با 35 اکی والان گرم از فرمیک اسید دارای بیش ترین تخلخل است که مساحت سطح و حجم کل منافذ آن در مقایسه با UiO-66 پایه، به ترتیب حدود 12% و 30% افزایش یافته است. علاوه بر این، نتایج حاکی از افزایش قابل توجه 140% در ظرفیت جذب CO2 (mmol/g 8/9، bar30 و K 298) در مقایسه با UiO-66 پایه است. با توجه به ظرفیت جذب بالا، قابلیت احیا نانوجاذب و همچنین پایداری حرارتی بالای آن، به عنوان یک جاذب بالقوه برای کاربردهای صنعتی پیشنهاد می شود.

کلمات کلیدی