مقدمه: رفتار های خودکشی به عنوان یکی از معضالت بهداشت روان محسوب میشوند. نظریه بین فردی خودکشی توانسته است یک چشمانداز امیدوارکننده برای درک رفتار خودکشی ایجاد کند. از آنجایی که مدلهای رفتار خودکشی و مداخالت مربوطه برای همه گروههای فرهنگی یکسان نیست، این پژوهش با هدف پاسخ به این سؤال که آیا مدل بین فردی خودکشی در بافت فرهنگی ایران نیز از برازش کافی برخوردار است، انجام شد. روش: پژوهش حاضر بنیادی و از نظر شیوه گردآوری دادهها از نوع توصیفی - همبستگی بود. با استفاده از شیوه نمونهگیری در دسترس، از بین دانشجویان دانشگاههای مشهد، تعداد 044 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه های افکار خودکشی بک (BSSI (و نیازهای بین فردی خودکشی)INQ )پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها نیز از روش تحلیل مسیر استفاده شد. یافتهها: تحلیل داده ها نشان داد که 04 درصد از واریانس نمرات تمایل به خودکشی، از طریق سرباری ادراک شده و تعلق کام نایافته تبیین شده است و همچنین سه متغیر سرباری ادراک شده، تعلق کام نایافته و تمایل به خودکشی، پیشبینی کنندهی اقدام به خودکشی هستند و 87 درصد از واریانس این متغیر را تبیین میکنند. نتیجهگیری: مدل بین فردی خودکشی در جامعه ایرانی برازش دارد بنابراین میتوان از این مدل در موقعیتهای بالینی، جهت غربالگری افراد در معرض خطر و سنجش فاکتورهای خطر خودکشی و تمایل به خودکشی استفاده کرد.

کلمات کلیدی