یکی از مناطق ایران که همواره در فرآیند برنامه ریزی چالش های ویژه ای را به دنبال داشته منطقه جنوب ـ شرق ایران موسوم به سواحل مَکُران بوده است. منطقه ی وسیع مَکُران از میناب تا گواتر با احتساب دماغه های ساحلی بیش از 700 کیلومتر مربع وسعت دارد. این منطقه به لحاظ ظرفیت های اقتصادی دارای سه سطح ملی، منطقه ای و بین المللی است. 620 کیلومتر مرز آبی سواحل مَکُران و تسلط این منطقه بر یکی از مهمترین و استراتژیک ترین راه های آبی جهان، همجواری با دو کشور افغانستان و پاکستان و نزدیکی به جمهوری های محصور در ضلع شمال شرقی ایران، ویژگی های خاصی به این منطقه بخشیده است. عمران و آبادانی منطقه مَکُران، از آنجا که منجر به ارتقای کیفیت زندگی و سطح رفاه مردم ساکن در این مناطق می شود، اهمیت بالایی دارد، اما پیوند محکم آن با منافع ملی در ابعاد سیاسی و اقتصادی، این اهمیت را مضاعف می سازد. در حالی که بیش از نیمی از جمعیت جهان در مجاورت سواحل زندگی می کنند، سهم اندک جمعیت مستقر در مجاورت دریاها، به ویژه در سواحل جنوبی کشور و به طور خاص سواحل مُکران، از کم توجهی برنامه ریزان و سیاست گذاران به استفاده از ظرفیت سواحل جنوب و به ویژه دریای عمان در توسعه و رونق اقتصادی و اجتماعی دارد. پژوهش حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی تأثیر چالش-های مدیریت سیاسی فضا بر توسعه پایدار بر نواحی مَکُران پرداخته است. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از این مسئله است که عدم توسعه پایدار نواحی ساحلی مَکُران ناشی از دو چالش در سطح ملی و محلی است. در بُعد چالش های ملی متغیرهایی نظیر: پدیده مرکز ـ پیرامون، پدیده تمرکز بالای سیاسی، اقتصاد مبتنی بر درآمدهای نفتی، مسئله سیاست زدگی بروکراسی و در بُعد چالش های محلی متغیرهایی مانند مسئله ترانزیت مواد مخدر، بافت قومی و قبیله ای، بنیادگرایی و تروریسم، فاصله جغرافیایی زیاد از پایتخت از مهمترین متغیرهای تأثیر گذار در عدم توسعه یافتگی منطقه مَکُران هستند.

کلمات کلیدی