مقدمه: این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی الگوی زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیمگری-دلبستگی بر رضایت زناشویی و بهزیستی روانشناختی زوجین انجام شده است. روش: برای انتخاب نمونه پژوهش، از میان زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد 55 زوج انتخاب و سپس به گونه تصادفی تعداد 55 زوج از آنها به گروه آزمایش و 55 زوج دیگر به گروه کنترل گمارده شدند. با توجه به اینکه این پژوهش یک پژوهش شبهتجربی با طرح پیشآزمون- پسآزمون همراه با گروه کنترل بود، قبل از اجرای برنامه زوج درمانگری خود تنظیمگری-دلبستگی، ابتدا پرسشنامه رضایتمندی زناشویی انریچ، پرسشنامه وضعیت زناشویی گلومبوک-راست و مقیاس سالمت روانی در مورد تمامی شرکتکنندگان اجرا گردید. سپس شرکت کنندگان در گروه آزمایش، به مدت شش تا هشت جلسه هفتگی در برنامه زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیمگری-دلبستگی شرکت کردند؛ اما گروه کنترل در فهرست انتظار باقی ماند. بعد از اتمام جلسات درمانی، مجدداً زوجین دو گروه توسط این پرسشنامهها مورد پس آزمون قرار گرفتند. در نهایت، داده های دو گروه با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری )مانکووا( مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: نتایج حاصل از مانکووا نشان داد که با در نظر گرفتن اثر پیش آزمون، اثر عضویت گروهی بر ترکیب خطی متغیرهای وابسته رضایت زناشویی، مشکالت زناشویی، بهزیستی روانشناختی و درماندگی روانشناختی معنادار بود. آزمونهای تک متغیری تحلیل کوواریانس نیز نشان داد که میانگین گروهها در متغیرهای وابسته مورد نظر تفاوت معناداری با هم داشتند و آزمونهای تعقیبی LSD برای مقایسه های زوجی گروهها نشان داد که، الگوی زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری- دلبستگی در مقایسه با گروه کنترل تأثیر معناداری بر افزایش رضایت زناشویی، کاهش مشکالت زناشویی، افزایش بهزیستی روانشناختی و کاهش درماندگی روانشناختی داشته است. نتیجهگیری: در این پژوهش مشخص گردید که زوج درمانگری خود تنظیمگری-دلبستگی به عنوان یک درمان مؤثر، میتواند بویژه برای زوجینی که عالوه بر نارضایتی و مشکالت زناشویی، دارای مشکالت مربوط به سالمت روانی )بهزیستی روانشناختی پایین و درماندگی روانشناختی باال( نیز هستند، مفید باشد.

کلمات کلیدی