ین پژوهش با هدف توصیف و تحلیل خودمهارگری با دو رویکرد روانشناسی و اسلامی و طراحـی سـازه خودمهـارگری بر اساس اندیشه اسلامی انجام شده است. روش پژوهش از نـوع توصـیفی- تحلیلـی و همبسـتگی میباشـد. یافتـههای پژوهش نشان میدهد که خودمهارگری در ادبیات روانشناسـی بـا چنـدین اصـطلاح دیگـر ارتبـاط دارد: خودمهـارگری زیرمجموعه دو مفهوم «خودنظمبخشی» و «کـنش اجرایـی خـود» بـوده، و بـا مفـاهیم قـدرت اراده، خودانضـباطدهی، خودداری، و مدیریت خود، مترادف بوده و مفاهیم تأخیرارضـاء، تعـالی، و بـازداری پاسـخ از نشـانهها و لـوازم آن بهشـمار میآیند. سازه خودمهارگری اسلامی، دارای دو سطح است: سطح اول، شامل دو مؤلفه «شناخت» و «بازدارنـدگی» اسـت که از دو مفهوم عقل و تقوا استنباط شده اسـت. سـطح دوم، دارای هفـت مؤلفـه خودنظـارتگری، هدفشناسـی، مؤلفـه انگیزشی، مهار رفتاری، مهارشناختی، مهار هیجانی، و مهار تـداومبخش میباشـد. روایـی محتـوای سـازه مـذکور توسـط کارشناسان دینی تأیید شده است و ضریب همبستگی نظرات آنان در سطح آلفای 0/001 معنادار است.

کلمات کلیدی