دسترسی به دریاها ، برخورداری از موقعیت بندری و مزیت های ژئوپولیتیکی، ژئواکونومیکی و ژئواستراتژیکی حاصل از آن همواره مورد توجه قدرت های تاریخ و صاحبنظران عرصه قدرت بوده است و در ادوار مختلف، نظریه های متعددی نیز در این زمینه مطرح شده که غالبا الهام بخش قدرتهای جهان در مناسبات ژئوپولیتیک، بوده است.کشور ایران نیز با قرار گرفتن در میان دریا از شمال و جنوب و موقعیت ژئوپولیتیکی ویژه، فراز و فرودهای متعددی در این زمینه در طول تاریخ تجربه کرده است. ایران با دارا بودن 5800 کیلومتر خطوط ساحلی، سی و هفتمین کشور جهان از این حیث به شمار می رود.890 کیلومتر از این خطوط ساحلی در شمال و سواحل دریای خزر و 4900 کیلومتر آن در جنوب و کرانه های خلیج فارس و دریای عمان واقع شده است. سواحل جنوبی ایران به دلیل وسعت زیاد، برخورداری از منابع طبیعی سرشار، اشراف بر تنگه استراتژیک هرمز و اتصال به اقیانوسها و آبهای آزاد اهمیت بیشتری دارند. مقاله حاضر با شیوه توصیفی-تحلیلی در پی بررسی ابعاد ژئوپولیتیک سواحل مکران و جایگاه آن در استراتژی ژئوپولیتیک کشور ایران است. به باور نگارندگان ظرفیتهای عظیم و بی نظیر سواحل مکران که در دهه های گذشته مود غفلت واقع شده اند، در استراتژی ژئوپلیتیک نوظهور برنامه های توسعه جدید و سیاست های کلی توسعه دریامحور ابلاغی از سوی رهبر معظم انقلاب جایگاه شایسته خود را یافته و در صورت برنامه ریزی مطلوب و اجرای صحیح می تواند به عنوان سکوهای راهبردی اقیانوسی و قدرت بندری و دریاپایه ایران در زمینه های مختلف سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی، فرهنگی و ژئوپولیتیکی عمل نموده و افزایش چشمگیر قدرت ملی و ارتقای وزن و منزلت ژئوپولیتیکی ایران در سطح منطقه و جهان را به ارمغان آورد.

کلمات کلیدی