زمینه و هدف: ارتکاب بزه‌های ضد سبز از سوی اشخاص حقیقی یا حقوقی رو به افزایش است و هم‌زیستی جهانی (حق بر محیط ‌زیست سالم) را به خطر انداخته، به‌ گونه‌ای که سازمان ملل متحد به عنوان یک کنشگر بین‌المللی وارد عمل شده و با تصویب اسنادی الزام‌آور یا ارشادی، نگرانی خود را در این خصوص ابراز داشته است. در پژوهش حاضر به بررسی سیاست جنایی افتراقی زیست‌محیطی از منظر سازمان ملل متحد و بومی‌سازی آن در حقوق ایران پرداخته می‌شود. روش: پژوهش از نظر نوع و هدف، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی است و جمع‌آوری اطلاعات از طریق بررسی اسناد و فیش­برداری بوده است. ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش صداقت و امانتداری علمی رعایت شده است. یافته‌ها: راهبردهای مطرح‌شده در دو سطح فراتقنینی و تقنینی به وضوح قابل مشاهده است. این راهبردها در برخی از قوانین داخلی و نیز در پاره‌ای از اسناد بین‌المللی از سوی کنشگران جامعه بین‌المللی مطرح گردیده و می‌توان با بومی‌کردن آن‌ها گامی ارزنده به سوی سیاست جنایی کارآمد برداشت. نتیجه‌گیری: سیاست‌های پیشگیرانه در قبال جرائم زیست‌محیطی را می‌توان در قالب سیاست‌های پیشگیرانه فردمدار و موقعیت‌مدار مشاهده نمود. در خصوص راهبرد کیفری ماهوی می‌توان به راهبرد بزه‌انگاری افتراقی سبز اشاره کرد. در حوزه حقوق کیفری شکلی نیز راهبردهایی قابل شناسایی و معرفی است، البته راهبردهای ترمیمی سبز در سیاست جنایی زیست‌محیطی نیز قابل ذکر است.

کلمات کلیدی