امروزه با تحرک فزاینده دانشجویان و سایر جنبه‌های بین‌المللی شدن و جهانی شدن آموزش عالی، دیگر نمی‌توان از رویارویی یا موضوع تضمین کیفیت اجتناب کرد. از‌این‌رو ضرورت دارد طرح‌ها و سیاست‌های تضمین کیفیت از جهت‎‌گیری داخلی خود فراتر رفته و قاطعانه رویکردی بین‌المللی را انتخاب کنند. این پژوهش با هدف بررسی وضعیت بین‌المللی‌سازی تضمین کیفیت در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و جایگاه آن در اسناد، به بعد کیفیت در برنامه‌های بین‌المللی‌سازی آموزش عالی می‌پردازد. روش انجام این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است و داده‌های مورد نیاز از طریق مطالعه اسنادی و مصاحبه با ده نفر از کارشناسان و مسئولان نظارت، ارزیابی و تضمین کیفیت عتف جمع‌‌آوری شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد سیاست‌ها و راهبردهایی از جمله: بهره‌گیری از شاخص‌ها و استانداردهای منطقه‌ای و بین‌المللی؛ برقراری پیوند با شبکه‌های ارزیابی جهانی، انجمن‌های اعتباربخشی و مؤسسات ارزیابی و تضمین کیفیت؛ و تدوین برنامه‌های همکاری منطقه‌ای و بین‌المللی در حوزه نظارت، ارزیابی و تضمین کیفیت ذیل اهداف و مأموریت‌‌های مرکز نظارت، ارزیابی و تضمین کیفیت به عنوان متولی اصلی امر نظارت و ارزیابی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران بیان شده است ولی تاکنون برنامه‌ای برای تحقق این اهداف و مأموریت‌ها در مرکز نظارت و ارزیابی تدوین و اجرا نشده است.

کلمات کلیدی