امروزه، مفهوم ترجمه ناپذیری متون مقدس، بسیار مورد تردید است. مطالعات اخیر که توسط مترجمان و زبان شناسان برجسته انجام گرفته‌است، نشان می‌دهد که تناقض‌هایی در روش‌های ترجمه، برای انتقال معنای استعاره‌ها در متون مقدس وجود دارد. حین ترجمۀ کتاب مقدس در قرن بیستم، نایدا و تابر در تئوری و عمل ترجمه، مفهوم هم ارزی پویا را شرح می‌دهند که بر اساس آن، برای موفقیت یک ترجمه، بیش از هر چیز باید به دنبال معادل سازی در زبان فرهنگ مقصد بود تا اثری مشابه متن اصلی ایجاد شود. اگرچه نایدا شهرت فراوانی دارد، اما تا آنجا که ما می دانیم، مطالعات دقیقی دربارۀ نظریات وی درمورد ترجمۀ قرآن انجام نشده است و پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا انتخاب‌ واژه‌ها از زبان عربی به فرانسه در ترجمۀ محمد حمیدالله و دکتر فخری شناسایی شود. ده سورۀ آخر قرآن به عنوان الگو انتخاب شده‌اند، سوره‌هایی که آیات آنها مملو از استعاره‌ها و کلماتی است که ترجمۀ دشواری دارند و مترجمان را با چالش مواجه می کنند. این مقایسه با توجه به نظریۀ نایدا انجام شده و به این سوال پاسخ داده می‌شود که کدام ترجمه به نظریۀ نایدا نزدیکتراست؟

کلمات کلیدی