تغذیه و عمق کاشت نقش مهمی در کمیت و کیفیت زعفران دارند. در همین راستا پژوهشی به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال‌های 1400-1398 انجام شد. تغذیه به‌عنوان عامل اصلی شامل 1- NPK (کودهای شیمیایی نیتروژن، فسفات و پتاسیم بر اساس آزمون خاک) (شاهد) 2- کودهای زیستی (BIO) (شامل باکتری‌های آزاد‌زی تثبیت‌کننده نیتروژن، باکتری‌های حل‌کننده فسفات و پتاسیم) 3- کودهای شیمیایی (CHE) (شامل کودهای کلسیم، پتاسیم، برخی عناصر ریزمغذی و اسیدآمینه) و 4- روش تلفیقی (BIO- CHE) (شامل کودهای زیستی و شیمیایی) و عمق کاشت به‌عنوان عامل فرعی (10 و 15 سانتی‌متر) در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بیشترین وزن خشک اجزای تشکیل دهندة گل شامل گلبرگ و مادگی (mg.m-2 474)، وزن خشک کلاله (mg.m-2 4/46) و طول کلاله (mm 3/23) از برنامه تغذیه‌ای NPK به‌دست آمد. بیشترین سرعت ظهور گل (Flower.day-1 5/14) از برنامه تغذیه‌ای NPK و عمق کاشت 15 سانتی‌متر بود. بیشترین مقدار کروسین مربوط به برنامه تغذیه‌ای BIO- CHE و عمق کاشت 15 سانتی‌متر، پیکروکروسین مربوط به برنامه تغذیه‌ای CHE و عمق کاشت 10 سانتی‌متر و سافرانال مربوط به برنامه تغذیه‌ای NPK و عمق کاشت 15 سانتی‌متر بود. بیشترین وزن خشک برگ و بنه از برنامه تغذیه‌ای CHE و عمق کاشت 10 سانتی‌متر به‌دست آمد که نسبت به برنامه تغذیه‌ای NPK و همین عمق کاشت به‌ترتیب افزایش 9/39 و 9/30 درصدی ازنظر این خصوصیات را نشان داد. بنابراین کود زیستی برای تولید کنندگان و زعفران کاران در منطقه ی مورد آزمایش توصیه می شود.

کلمات کلیدی