علامه طباطبایی،فلسفه رابه الهی و غیرالهی و فلسفه ی الهی را به فلسفه ی اسلام وغیرآن تقسیم میکند.ازدیدگاه ایشان الهی بودن فلسفه،به اثبات وجودخداوند است؛ولی فصل ممیز فلسفه ی الهی اسلام ازغیر آن،به مفهومی است که از خداونداثبات میشود.به اعتقادایشان اگر فلسفه الهی به اثبات توحیدِ اطلاقی برسد وبپذیرد که وجود خداوندکه صرف است که هیچ حدی آن را محدودنمیکند وحتی از قید اطلاق هم مبرا است،فلسفه ی الهی مربوط اسلام خواهد ودر غیر این صورت چنین نیست.این درحالی است که آیت الله جوادی آملی،اسلامی بودن علوم – از جمله فلسفه – را به معنای عام آن میداند.اسلام به معنای عام یعنی حق جویی و حق پذیری.بنابراین، به اعتبار فیلسوف یا کتابِ فلسفی نمیتوان به اسلامی بودن یک فلسفه فتوا داد؛بلکه باید هر مسئله ی فلسفی– یا علمی –به صورت جداگانه بررسی شود؛اگر حق و مطابق با واقع بود، اسلامی است و اگر منافی با حق بود، اسلامی نیست.مسئله ی اصلی این پژوهش تعیین مصداق برای فلسفه اسلامی از میان فلسفه‌های شناخته شده ی موجود است. این پژوهش – که در جمع آوری مطالب به شیوه ی اسنادی و در پردازش به شیوه ی تحلیلی و منطقی نگارش یافته است – به لوازم این دو دیدگاه و بررسی آنها میپردازد.

کلمات کلیدی