این پژوهش به منظور خروج از نظم گفتمان مثبت‎اندیشی نئولیبرال، تربیتِ اخلاقی نیگل را پیشنهاد می‎کند و در سایۀ نقد حکومت‎مندی لیبرالیسم و نئولیبرالیسم فوکو و به منظور روشن‎شدنِ وجه رویت‎ناپذیر مثبت‎اندیشی در این دو حکومت‎مندی، به تحلیلِ انتقادی گفتمان مثبت‎اندیشی پرداخته است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می‎دهد که اصطلاح مثبت‎اندیشی متاثر از گفتمان اقتصاد سیاسیِ لیبرالیسم متولد شده و به عنوان یک فناوری در عصر نئولیبرالیسم مورد بهره‎برداری قرارگرفته است. نئولیبرالیسم مفهوم اقتصاد سیاسی را به علم اقتصاد که از باید و نباید چیزها سخن می‎گفت،تبدیل نمود و به تولیدِ سوژۀ خودکارآفرین مبادرت ورزید. این سوژه، از طریق مصرف، درحال سرمایه‎گذاری بر خود و تولید رضایتِ خویش است. دوگانۀ توهم آزادی و بی‎ثباتی‎ای که عامدانه ازسوی دولت اِعمال می‎شود، عوامل اصلیِ برساختِ این سوژه‎اند و گفتمان مثبت‎اندیشی درقالب خوش‎بینی ظالمانه، نقش اصلی درجلوگیری از ناامیدشدنِ این سوژه برای رسیدن به آرزوهایی است‌که درموج بی‎ثباتی نابود می‎گردند و در حقیقت می‎توان گفت که این گفتمان نه تنها با اخلاقِ دیگرگزینی هم‎راستا نیست بلکه نوعی بهره‎برداری‌غیراخلاقی ازسوژۀ خودکارآفرین است و درنهایت‌این‌پژوهش، نظریۀ اخلاقی نیگل را به‌عنوان بدیلی برای رهایی از میل برساختۀ گفتمان مثبت‎اندیشی و نظارت برسوژه‎شدگی تحت این گفتمان و همچنین به عنوان راهکاری برای جایگزینی باورهای آگاهانه در ازایِ میل‎های برساخته، پیشنهاد می‎کند.

کلمات کلیدی