سبک تفسیری علامه طباطبایی (ره) در تفسیر المیزان در بهره‌گیری از قرینه سیاق و اهمیت وافر به آن در کشف مدالیل آیات شریفه؛ موجب شده است که بتوان این تفسیر را «تفسیری سیاقی» نامید امّا در کنار این سبک تفسیری، ایشان مبتنی بر انبوه روایات اهل‌بیت (علیهم‌السلام)؛ از « سبک تفسیری مستقل از سیاقِ مجموعی» پرده برداری کرده اند. اختصار عبارات علامه در ذیل آیه 115 سوره بقره و اکتفا به آن تو سط برخی پژوهشگران موجب غفلت از ارائه یک نظریه منسجم پیرامون دیدگاه علامه شده تا جایی که برخی افراد دیدگاه ایشان را فاقد پشتوانه علمی و در بسیاری از نوشته ها نیز به یک بُعد آن تحت عنوان «فرازهای مستقل» اشاره کرده اند که جستار حاضر با هدف انسجام بخشی به نظریه علامه وتبیین ارکان و ابعاد آن و تشریح متن محور عبارات ایشان با شیوه تحلیلی- توصیفی سامان یافته وبه این نتیجه دست یافته است ؛ اعتبار این سبک تفسیری بر یکی از شیوه های استنباطی اهل بیت (علیهم السلام) از آیات قرآن کریم و به عنوان قاعده ای نقلی-تفسیری استوار است که می توان آن را قاعده ی« حجیت دلالی هر جمله ی تامّة الإفادة یا مستقله قرآنی»عنوان داد که رکن پایه و اولیه آن بر امکان چشم پوشی از برخی مراتب سیاق و در نظر گرفتن سیاق و ظهور یک جمله تامّة الإفادة که معنایی صحیحی را با توجه به منظومه دین مننقل می کند؛ مبتنی است و رکن تبعی آن توسعه مدالیل سطح عرضی یا افقی ( در فرازهای مستقل) و توسعه مدالیل سطح طولی یا عمودی (در فرازهای مستقل و غیر مستقل) با نگرش تقطیعی و تجریدی به سیاق روی می دهد.

کلمات کلیدی