مخاطرات طبیعی و انسان ساز، یکی از مسائل اساسی سکونتگاه های انسانی بلاخص در کلان-شهرها با وجود جمعیت زیاد و تراکم کالبدی می باشند. کاهش هزینه های ناخواسته و پیش بینی نشده در شهرها و تلاش برای توسعه پایدار منجر به این شد تا تاب آوری شهری از اوایل قرن 21 مورد توجه اندیشمندان مختلف قرار گیرد و تدوین استراتژی های تاب آوری شهرها و تعریف اقدامات مناسب با هدف تاب آورتر شدن جوامع در ابعاد مختلف از اولویت برخوردار شود. پژوهش حاضر از نوع کاربردی با روشی توصیفی – تحلیلی و با استفاده از ابزار کمی (پرسشنامه) در سه مرحله انجام پذیرفته است. مدلی که این تحقیق از آن بهره مند گردیده در دو بخش قابل تبیین است در حوزه تاب آوری از مدل 100 شهر تاب آور بنیاد راکفلر و در خصوص تدوین استراتژی ها، با توجه به نگاه جامع تر نسبت به تدوین، از مدل دیوید استفاده شده است. جامعه آماری از میان کارشناسان مسئول و مدیران شهری حوزه بحران، طبق فرمول کوکران 41 نفر انتخاب گردید. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS25 جهت پردازش داده ها، تعیین امتیازات و اولویت بندی استراتژی ها و پیشران ها و نرم افزار Excel جهت تشکیل نمودارها و در نهایت بهره مندی از ماتریس کمی برنامه ریزی استراتژیک (QSPM) در راستای تدوین و تصمیم گیری انتخاب استراتژی ها، صورت پذیرفت. نتایج نشان دهنده موقعیت استراتژیک تدافعی برای شهر مشهد هستند و در نهایت با انتخاب و اولویت بندی استراتژی ها و در راستای دستیابی به آنها اقداماتی پیشنهاد گردیده است.

کلمات کلیدی