پژوهش حاضر بر آن است تا کارایی بازدارندگی را در پرتو سه شاخص شدت، سرعت و قطعیت مجازات در شهر هرات بررسی کند. روش‌شناسی این تحقیقْ ترکیبی از روش کمّی و کیفی است. در ابتدا، روش کمّی مدنظر قرار گرفت که در آنْ جامعه آماری، دانشجویان رشته حقوق در دانشگاه هرات هستند که بر اساس نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌بندی شده و با استفاده از فرمول کوکران، 270 نفر به عنوان حجم نهایی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه محقق‌ساخته بود که روایی و پایایی آن تأیید شد. یافته‌ها نشان داد که هر سه متغیر شدت، سرعت و قطعیت موجب بازدارندگی می‌شود. متغیری که بیش‌ترین نقش را در بازدارندگی دارد، سرعت مجازات است، پس از آن، شدت و در نهایتْ حتمیت موجب بازدارندگی می‌شود. پس از انجام مطالعه کمّی، یافته‌های آماری در سنجه روش کیفی قرار گرفت. بدین منظور، با تعدادی از قضات، نیروهای پلیس و اساتید دانشگاه مصاحبه‌های عمیق صورت گرفت تا پیمایش صورت گرفته، واکاوی شود. بر اساس نظر متخصصانْ با توجه به آن‌که جامعه افغانستانْ یک جامعه تنبیهی است، به نظر می‌رسد که هر سه متغیرْ موجب بازدارندگی می‌شود. با این حال، جامعه نخبگانْ در تحلیل میزان اثرگذاری سه متغیر بر این باور هستند که قطعیتْ مهم‌ترین نقش را در بازدارندگی دارد. شاید بتوان تعارض میان نظر نخبگان و جامعه آماری را در پرتو تحولات سیاسی افغانستان توجیه کرد. با توجه به تجربه تاریخی حکومت طالبان و سیاست‌گذاری سخت‌گیرانه در امارت اسلامی، به نظر می‌رسد که کلیشه‌های ذهنی جامعه افغانستان اجرای مجازات‌های شدید و قطعی توسط حکومت را پذیرفته‌است.

کلمات کلیدی