زبان به‌عنوان یکی از منابع مهم در شکل‌‌گیری تجارب و نظام‌‌های معنایی هیچ‌‌گاه «خنثی» نیست و معنا همان‌‌قدر که از «متن» ناشی می‌‌شود، از بافت یا زمینه‌‌های اجتماعی و فرهنگی نیز تأثیر می‌‌پذیرد. این واحدهای زبانی در کنار بافت موقعیتی رابطه‌‌ای را بین متن و ایدئولوژی برقرار می‌‌کند که با «استعاره» به جامعه القا می‌‌شود. پرسش اصلی این است که زبان دولت سیزدهم از چه قالب استعاره‌‌ای در فضای ذهنی سیاست استفاده می‌‌کند؟ فرضیه بر آن استوار است که دلالت‌‌های فرا‌‌زبانی و شیوه‌‌های درونی واحدهای گفتاری دولت از دو مفهوم آگونیست اخلاقی و آنتاگونیست سیاسی تشکیل ‌شده است. یافته‌‌ها نشان می‌‌دهد شکل‌‌گیری این حوزه‌‌های معنایی با استفاده از استعاره‌‌های مفهومی بین دو حوزه «مبدأ برخورد» و حوزه «مقصد دولت» و طرح‌‌واره‌‌ انتزاعی نیرو – پویایی، الگوهای برخورد، مانع، ظرف، اجبار، نیروی مخالف و حلقه، مقوله‌‌بندی و مفهوم‌‌سازی شده است. ازاین‌رو یک هستی اِعمال‌‌کننده‌‌ نیرو مورد توجه کانونی قرار می‌‌گیرد. در این میان، هستی زورمند، آنتاگونیست است که تمایل ذاتی آن به‌سوی عمل است؛ در مقابل آگونیست به‌سوی بی‌‌عملی و تأثیرپذیری حرکت می‌‌کند. در سخنرانی تنفیذ رئیسی دشمنی دشمنان (آنتاگونیست) و پایان دادن به بی‌‌عملی (آگونیست اخلاقی)، مسیری است که با نوعی حکمرانی نوین در امر سیاست همراه است. در این قالب ذهنی، طرحواره‌‌های تصویری «داخل - خارج»، «جزء - کل» و «حلقه» با کلید استعاری «برخورد» زبان استعاری دولت سیزدهم را تشکیل می‌‌دهد. این پژوهش به روش «پراگلجاز» و با استفاده از چارچوب نظری استعاره‌‌های مفهومی، زبان استعاری دولت را بررسی می‌کند.

کلمات کلیدی