تنش شوری یکی از مهم‌ترین تنش‌های غیرزیستی و کاهنده عملکرد گیاهان زراعی در مناطق نیمه‌خشک و خشک است. به منظور بررسی اثر تنش شوری بر ویژگی‌های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی ژنوتیپ‌های مختلف عدس، آزمایشی به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقات شوری دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1401-1400 اجرا شد. سطوح شوری شامل 5/2، 6 و 9 دسی زیمنس بر متر در کرت‌های اصلی و شش ژنوتیپ عدس با تحمل‌های مختلف به شوری به کرت‌های فرعی اختصاص یافتند. نتایج نشان داد که با افزایش تنش شوری، شاخص پایداری غشاء و فلورسانس متغیر (Fv) کاهش و حداقل فلورسانس (Fo)، حداکثر فلورسانس (Fm) و هدایت روزنه‌ای (gs) افزایش یافت. ژنوتیپ MLC178 بالاترین Fm را در شوری 9 دسی زیمنس بر متر نشان داد. این ژنوتیپ عدس در شوری 9 دسی زیمنس بر متر به ترتیب 36 و 41 درصد در مقایسه با شوری 6 و 5/2 دسی زیمنس بر متر Fm بیشتری نشان داد. بیشترین بازده فتوسیستم 2 (Fv/Fm) از شاهد به دست آمد که منجر به افزایش 56 درصدی Fv/Fm در مقایسه با در شوری 9 دسی زیمنس بر متر شد. ژنوتیپ MLC117 بیشترین هدایت روزنه ای را در در شوری 9 دسی زیمنس بر متر نشان داد که منجر به افزایش و 87 درصدی هدایت روزنه ای در مقایسه با شوری 6 و 2.5 دسی زیمنس بر متر شد. نتایج نشان دهنده تنوع ژنوتیپ های عدس در پاسخ به شرایط شوری بود. به طورکلی، ژنوتیپ‌های MLC117 و MLC178 در اکثر صفات در شرایط تنش شوری برتری داشتند.

کلمات کلیدی