هدف پرستاری مبتنی بر شواهد، روشی مفید برای مراقبت‌های بالینی است که ارتقای کیفیت درمان را به دنبال دارد. خودکارآمدی پرستاران یکی از عوامل مهم در بهبود مراقبت مبتنی بر شواهد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی دانش و نگرش در رابطه خودکارآمدی و ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد بود. روش ها این پژوهش، توصیفی بود و به‌صورت مقطعی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش، پرستاران شاغل در بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم‌پزشکی مشهد در سال 1402 بودند. 250 نفر از این پرستاران با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار مورد‌استفاده پرسش‌نامه بود. برای آزمون فرضیه‌ها از نرم‌افزارهای SPSS نسخه 27 و AMOS نسخه 24 استفاده شد. یافته ها خودکارآمدی تأثیر مستقیمی بر ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد داشت (0/308=β). خودکارآمدی به واسطه دانشِ پرستاری مبتنی بر شواهد و نگرش نسبت به پرستاری مبتنی بر شواهد، تأثیر غیر‌مستقیمی بر ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد داشت (0/013=β). مدل طراحی‌شده نیز از برازش مطلوبی برخوردار بود (x2/df=1/131 و GFI=0/988 و CFI=0/993 و IFI=0/994 و TLI=0/988 و RMSEA=0/023). نتیجه گیری با‌توجه‌به نقش مهم خودکارآمدی در پرستاری مبتنی بر شواهد، نیاز است دانشگاه‌های علوم پزشکی و مراکز درمانی در بدو استخدام پرستاران به سطح خودکارآمدی پرستاران توجه کنند. همچنین در نظر گرفتن راهکارهایی همچون برگزاری کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی جهت ارتقای خودکارآمدی پرستاران و افزایش دانش و نگرش و ارائه خدمات پرستاری مبتنی بر شواهد در بین پرستاران باید در دستور کار قرار گیرد. علاوه‌بر‌این، اتخاذ راهکارهایی جهت ایجاد انگیزه و تشویق پرستاران به پرستاری مبتنی بر شواهد نیز می‌تواند مفید واقع شود.

کلمات کلیدی