تأمین انرژی یکی از ضروری‌ترین بخش‌ها در جهت پیشبرد توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه است. براساس گزارش‌های سازمان جهانی انرژی، در سال 2019، میزان انتشار در اکسید کربن 5/0 درصد و مصرف سرانه انرژی اولیه 3/1 درصد در سراسر جهان افزایش یافته است که این میتواند زنگ خطری برای بشر و محیط‌زیست باشد. یکی از راه‌های محقق شدن اهداف توسعه پایدار، کاهش اثرات زیست محیطی و بهره‌گیری از منابع انرژی تجدیدپذیر، خصوصا انرژی خورشیدی است. ایران و مناطق شرقی آن نیز به عنوان کشور و مناطق در حال توسعه نیازمند به امنیت انرژی هستند. تحقیقات گذشته حاکی از آن است که استان‌های شرقی ایران خصوصا مناطق بیابانی دارای پتانسیل خوبی از نظر دریافت تابش خورشیدی می‌باشند. از این رو با توجه به موقعیت جغرافیایی کشور ایران نیز، گرایش به سمت استفاده از این انرژی و همچنین بهره‌برداری هرچه بیشتر از آن در کشور خصوصا در مناطق خشک و نیمه خشک که دارای شرایط بهتری نسبت به سایر مناطق هستند، افزایش یافته است. تحقیق حاضر به بررسی امکان استفاده از انرژی‌ خورشیدی در شهرستان گناباد واقع در استان خراسان رضوی می‌پردازد. با استفاده از اطلاعات جغرافیایی و داده‌های ایستگاه های هواشناسی برای مدت 22 سال در نرم افزارPVGIS و به روش درونیابی (IDW)، ارزیابی ظرفیت کل شهرستان انجام و مناطق دارای بالاترین پتانسیل بهره برداری با ابزار Solar Radiation Analysis Tools در نرم افزارArcGIS محاسبه گردید و مشخص شد. نتایج حاصل از ارزیابی، حداکثر ظرفیت متوسط دریافتی تابش روزانه خورشید 99/1849 j/cm2/day برآورد شد.

کلمات کلیدی